Review film Shackleton greatest story of survival

In het kader van je werk moet je soms naar de film. In dit geval wil ik naar het Omniversum om een review te schrijven over de film van Sir Ernest Shackleton die daar draait.

In 1914 vertrok Sir Ernest Shackleton met 27 man om te voet het bevroren continent Antarctica over te steken. Zijn schip kwam vast te zitten in het zee-ijs. Na bijna een jaar opgesloten te hebben gezeten in het ijs, werd het schip verpletterd, waardoor de bemanning gedwongen werd tot een wanhopige strijd om te overleven en hun weg terug naar de bewoonde wereld te vinden.

In de film word je meegenomen in dit ongelooflijke overlevingsverhaal van doorzettingsvermogen terwijl je eigenlijk als luie zitter de hoop al opgeeft.

Shackleton vertrekt met zijn sterkste mannen in een sloep met zeil om van Antarctica naar South Georgia te zeilen en roeien. Het is de meest zeewaardige sloep die ze nog hebben en de andere kerels blijven op Antarctica en wachten hoopvol.

Shackleton passeert een van de meest ruwe oceanen op aarde, de Drake Passage tussen Zuid Amerika en Antarctica. Torenhoge golven dreigen hem omver te stoten en continu dreigen onderkoeling en bevriezing. Niet voor niets hebben ze de sloep dichtgetimmerd en is slechts een luik aan de bovenzijde open.

In de documentaire zie je beelden van de moderne avonturier en ontdekkingsreiziger Tim Jarvis die deze reis nabootst. Toch onttrek je je niet aan de indruk dat de beelden van zijn bootje vanaf een andere BOOT zijn gefilmd. Hij was niet echt alleen. Koud krijg je het wel van de beelden.

Zowel Shackleton als Jarvis weten met winden en stromingen te stranden op South Georgia.

Eenmaal op de kust blijken ze aan de verkeerde kant van het land en moet een ondoordringbare bergketen worden overwonnen. Je ziet beelden van gletsjers vol spleten, sneeuw en ijs, kammen en rotsen, mist en kou. Bedenk hoe de mannen er destijds bij liepen en weer lopen rillingen over je rug.

Jarvis constateert dat hij het makkelijker heeft als blijkt dat de helft van de gletsjers is weggesmolten en hij in de verte het walvisstation ziet liggen. Shackleton moet nog weer een extra bergkam over voor hij civilisatie bereikt en een reddingsactie kan inzetten.

Shackleton eindigt met een quote over hoop:

The quality I look for most is optimism: especially optimism in the face of reverses and apparent defeat. Optimism is true moral courage.
Sir Ernest Shackleton

Geïnspireerd verlaten we daardoor de zaal in een tijd dat hoop wellicht een prachtig roeibootje is waar we ons aan kunnen vastklampen in de kou.

Positief
– Een film waar je het koud van krijgt.
– Prachtige beelden van Antarctica, gletsjers en bovenal dronebeelden van walvissen, ijs en oceanen.
– Je snakt naar South Georgia, een onaangetaste parel in de wildernis.
– Floortje Dessing was hier aan het einde van de wereld.

Minpunten
– Geen idee waarom deze film in het Omniversum speelde. Een vierkante film zonder ondertiteling en de Dome voegde niets toe en werd niet uitgebuit.
– Het geluid was waardeloos. Een stemmetje van voren versus Full Dolby Surround system in een normale bioscoop.
– Op basis van de voorinformatie verwachte ik meer een hedendaagse buffelende poolreiziger in actie te zien versus de statische documentatie die het uiteindelijk is.

Meest indrukwekkend:
Drie keer dreig je de hoop op te geven.
1. Als ze over de ijsconstellaties van Antarctica trekken en vastlopen.
2. Als ze van Antarctica naar South Georgia zeilen in een te kleine sloep op een te ruige zee
3. Als ze over de onherbergzame bergketens van South Georgia trekken. … en dan moeten ze nog terug en die andere kerels gaan redden.

Aantal sterren: 6 uit 10

Kijk verder: